چوب دارچین کیلویی نام دوجین گونه از درختان و محصولات تجاری ادویه ای است که برخی از آنها تولید می کنند و متعلق به جنس Cinnamomum از خانواده Lauraceae است.
صدها نوع دارچین وجود دارد که تنها چهار نوع دارچین برای مقاصد تجاری استفاده می شود. اینها عبارتند از Cinnamomum cassia که معمولاً به عنوان Cassia یا دارچین چینی شناخته می شود.
Cinnamomum burmannii معروف به Korintje یا دارچین اندونزیایی یا Padang Cassia، Cinnamomum loureiroi معروف به سایگون دارچین، کاسیوم ویتنامی یا دارچین ویتنامی zeylanicum معروف به سیلان، واقعی یا دارچین مکزیکی C. zeylanicum بومی سریلانکا، هند، ماداگاسکار، برزیل و دریای کارائیب است.
همچنین در مقیاس تجاری در سیشل و ماداگاسکار کشت می شود. این گیاه همچنین در غرب آفریقای استوایی یافت می‌شود که کاربردهای متعددی از جمله مصرف آن به عنوان غذا (پوست)، سس، چاشنی، ادویه، طعم‌دهنده (برگ) و نوشیدنی دارد.
در طب سنتی از دم کرده پوست به عنوان دارویی برای درد، آرتریت، روماتیسم، ناراحتی های نازوفارنکس و ناراحتی های معده استفاده می شود.
در حالی که از برگ، پوست و ریشه برای درمان اسهال و اسهال خونی استفاده می شود (Burkill, 1985). C. cassia Blume بومی چین و خارجی در جنوب و شرق آسیا و آفریقا است که در نیجریه (Lockwood، 1979) و آفریقای جنوبی گزارش شده است (Glen, 2002). به طور سنتی، C. cassia به عنوان یک ادویه معطر استفاده می شود.
پوست درخت به دلیل خواص ضد اسهال، معده، ضد اسهال و ضد باکتری آن استفاده می شود. گزارش های متعددی در رابطه با اثرات دارویی آن، مانند فعالیت های ضد التهابی، آنتی اکسیدانی و محافظت از کبد وجود دارد (بانسود، 2012). C. burmannii بومی اندونزی است و در آفریقای جنوبی کشت شده است.
گزارشات مربوط به کشت C. burmannii در آفریقا کم است. در این فصل، ما بر روی شیمی و فارماکولوژی دو دارچین محبوب، C. cassia و C. zeylanicum تمرکز خواهیم کرد.
