اولین استفاده شناخته شده از یک ماده طبیعی و صابون مانند پودر آجیل درخت ریتا (Sapindus) بود، پودری که هندی ها از دوران باستان از آن استفاده می کردند. مطابق آموزه های آیورودا، هندوهای هند موظف بودند حداقل روزی یک بار، هر روز صبح غسل کنند.
صابون گوگرد ضد شوره برای شستن موها نیز مناسب می باشد.
بابلی ها از استوانه های سفالی حاوی ماده ای صابون مانند استفاده می کردند که قدمت آن به 2800 سال قبل از میلاد می رسید.
فرمولی برای صابون – متشکل از آب، قلیایی و روغن کاسیا – بر روی یک لوح سفالی بابلی در حدود 2200 قبل از میلاد نوشته شد.
پاپیروس Ebers (مصر، 1550 B.C.E.) نشان می دهد که مصریان باستان به طور منظم حمام می کردند و روغن های حیوانی و گیاهی را با نمک های قلیایی ترکیب می کردند تا ماده ای شبیه صابون ایجاد کنند. در اسناد مصری ذکر شده است که در تهیه پشم برای بافندگی از ماده ای صابون مانند استفاده می شده است.
تاریخ روم
گزارش شده است که یک کارخانه تولید مواد صابون مانند در خرابه های پمپئی (سال 79 میلادی) پیدا شد. با این حال، به نظر می رسد این گزارش تفسیر نادرستی از بقای برخی مواد معدنی صابونی، احتمالاً سنگ صابون، در فولونیکا باشد، جایی که برای پانسمان منسوجات اخیراً تمیز شده استفاده می شد.
رومیان باستان عموماً از خواص شوینده صابون بی اطلاع بودند و از استریژیل برای پاک کردن خاک و عرق از بدن استفاده می کردند.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.